Geduld is een schone zaak. Dat zeiden mijn ouders altijd en volgens mij kregen zij het vroeger van hun ouders te horen. Een diep ingesleten stukje familie-cultuur dus. Zo'n gezegde kan je onbewust als opdracht of als levensmotto gaan ervaren. Bij mij is het in ieder geval blijven hangen en dacht ik altijd dat ik van nature een geduldige persoonlijkheid heb. In hoeverre het van nature is en in hoeverre het is aangeleerd (nature versus nurture) is voor wat ik hier wil vertellen niet zo relevant. Waar ik het over wil hebben is dat je geduld soms flink op de proef gesteld kan worden. Vooral wanneer je aan jezelf gaat werken en op een punt komt dat je denkt te weten wat je aan jezelf zou moeten veranderen. Dan is het soms bijzonder frustrerend dat je het wel denkt te weten, maar dat je gevoel en je lichaam nog lang niet zover zijn. Je kan nog jarenlang de borden in het verkeerde keukenkastje zoeken, terwijl je echt wel weet dat ze daar sinds de laatste herinrichting niet meer staan. Je kan telkens maar weer boos of verdrietig of angstig worden, over dingen waarvan je dacht dat je dat nu toch inmiddels wel verwerkt zou hebben.
Dat heeft onder andere te maken met de verschillende snelheden van begrijpen tussen je lichaam, je gevoel en je denken. Dat kan je in verwarring brengen en dat kan je geduld danig op de proef stellen. Nu weet je het dus: heb ook geduld met jezelf. En wanneer dat af en toe wordt overvallen door ongeduldige frustratie, of gefrustreerd ongeduld, zeg dan tegen je verstand dat het geduldig mag zijn met je gevoelens en met je lijf: het gevoel komt heus, ook al voelt het misschien nog niet zo.